Wildlife (2)

Je kiest in je vakantie weleens voor een activiteit, waarvan je achteraf denkt: die had ik ook kunnen overslaan. Om het maar eufemistisch te zeggen. Ik herinner me een walvissenexcursie in Canada waarop we vooral grijze ruggen van walvissen en fonteintjes water zagen. Dat hadden we op een gegeven moment wel gezien, maar daarna duurde de excursie nog minstens een uur.

Voor onze tweede avond in Nationaal Park Craddle Mountain had ik een excursie “nightspotting in de park” geboekt. Ik zag ons lopen achter een ranger aan, op zoek naar de platipus (het vogelbekdier) dat hier moet voorkomen, maar dat zich maar weinig laat zien. Het was nat en koud, dus we stapten warm aangekleed in een bus waarin al zes Chinezen - vier dames en twee mannen - zaten. Toen de spotlights aan de zijkanten van de bus aangingen, voelde ik nattigheid, figuurlijk dan. Ja, we konden nog wel een stukje lopen als wij dat wilden, zei de chauffeur desgevraagd, maar we zouden vooral wild spotten vanuit de bus. Aj. Ik dacht aan de grijze walvissen.

De man bleek een begaafd multitasker. Terwijl hij met één hand de bus bestuurde, speurde hij met een grote zaklamp de omgeving af naar wild. Ondertussen lepelde hij de complete sectie “wildlife in Tasmania” uit de encyclopedie voor ons op. De excursie duurde 2 uur, waarvan hij toch zeker anderhalf uur vulde met wetenswaardigheden over onder meer de wombat, wallaby, Tasmanian devil en de inmiddels uitgestorven Tasmanian tiger. Denk achtereenvolgens aan een buitenproportionele  alpenmarmot, en mini-kangoeroe en Taz. In de overige tijd attendeerde hij ons op de dieren die we tegenkwamen: “There’s another wombat.”

We hadden doeken gekregen om de ruiten van de bus schoon te poetsen die dankzij de regen voortdurend besloegen. De Chinezen deden dat aanvankelijk met grote geestdrift, maar na een halfuurtje werd dat allengs minder. Toen we stopten bij Ronny Creek om te voet op jacht te gaan, bleven drie dames achter in de bus. Het was te koud en te nat, vonden ze, ondanks hun modieuze ijsmutsen. De Chinese die wel meeging, was daarentegen enthousiast voor vier. “Oh beautiful, come here”, kirde ze enthousiast tegen de wombat die aan het grazen was, terwijl ze een sterke zaklamp vol op hem richtte. Dat deed-ie niet, hij at onverstoorbaar door. De camera's klikten. We zagen een eastern quoll, wallaby's en nog meer wombats. De platipus gaf niet thuis helaas.

Na de stop zakte het enthousiasme van de Chinezen verder in. Meneer 1 deed een dutje, meneer 2 checkte z'n telefoon. De dames voor me bleven stil; ze gaven geen antwoord op de vraag van de chauffeur of we dachten dat de Tasmanian tiger nog ergens zou rondlopen, zoals sommige eilandbewoners hopen. De ruiten werden niet meer gepoetst. Een enkele keer maakte een van hen uit beleefdheid met een vinger nog een minuscuul stukje glas schoon om wat lusteloos naar buiten te turen als de chauffeur ons op een dier wees.

Alleen ik bleef onverdroten mijn ruit schoonvegen. Ik ben tenslotte Nederlandse, ik heb hiervoor betaald, dus ik haal eruit wat erin zit. Peter zat inmiddels met sterke zaklamp naast de chauffeur mee te spotten.

Nee, het was niet de spannende nightspotting in the park die ik voor ogen had. Maar ik weet nu wel het verschil tussen een kangoeroe (die z'n staart gebruikt om af te zetten) en een wallaby (die met z'n staart in de lucht rondhopst). En toch mooi een paar Chinezen in het wild kunnen bestuderen.