Krokodillen

Peter heeft iets met krokodillen. Hij is bepaald geen fervent televisie- en YouTube-kijker, maar maakt graag tijd voor beelden van krokodillen die vanuit het niets onschuldige zebra's naar de ondergang sleuren. Dus toen we in Nationaal Park Kakadu in de Northern Territories een keuze moesten maken tussen een bezoek aan een waterval en een “cruise” in Yellow Waters dat bekendstaat om z'n watervogels en krokodillen was het pleit snel beslecht. Peter wilde heel graag de watervogels zien. En de krokodillen natuurlijk.


Ik schrijf “cruise” tussen aanhalingstekens, want zo luxe als het klinkt, bleek het niet te zijn. De “cruiseboot” was een platte schuit met plastic kuipstoeltjes en een dakje erboven. Als je echt nodig moest, was er eventueel een chemisch toilet. De populatie kwam wel aardig overeen met die tijdens een echte cruise: we haalden de gemiddelde leeftijd omlaag.


De gids hield eerst een wettelijk verplichte demonstratie met het reddingsvest. “In the unlikely case that this yellow-bright colour doesn't attract a crocodile, you also have a whistle.” En toen gleden we rustig door het waterrijke gebied, dat me in eerste instantie deed denken aan Nieuwkoop. Maar dan met heel andere vogels. En krokodillen dus.


De allereerste krokodil die de gids spotte, dook meteen onder water. Maar kort daarna sloeg onze achterbuurman alarm: crocodile at the left! “Good spotting”, complimenteerde zijn trotse vrouw hem. Daar lag inderdaad een krokodil tussen wat bomen en struiken op de kant. De gids stuurde onverwijld de boot met de neus richting croc en omdat Peter en ik vooraan waren gaan zitten, zaten we letterlijk eerste rang.


Erg actief was deze “salty” niet, het misleidende koosnaampje voor een zoutwaterkrokodil: hij deed af en toe z'n bek dicht en weer open en dat was het wel zo'n beetje. Desondanks spoedde de ene na de andere opvarende zich naar voren om het reptiel uitgebreid te fotograferen en te  filmen. Ik maakte graag ruimte voor hen, ook omdat ik mijn zitplaats zich net buiten de schaduw van het dakje bevond, waardoor ik me al snel als een shaslick op de barbecue voelde. Bovendien heb ik het niet zo op krokodillen op enkele meters afstand van mijn stoeltje. De gids had namelijk kort daarvoor de loftrompet gestoken over de klapkracht van de kaken van een salty en diens vermogen om uit het water omhoog te springen. “Yes, a salty can easily put a human on his menu.”


Hoewel we ons al gelukkig prezen met deze ene krokodil, spotten we er daarna nog diverse. Zelfs de boomstam - “is it a logodile or a crocodile?”, twijfelde de gids hardop - bleek een salty te zijn, die zichzelf had gecamoufleerd met waterplanten.


En dat was maar goed ook, want in de dagen die volgden, lieten de crocs het een beetje afweten. We zagen ze nauwelijjs tijdens de cruise op de East Alligator River de volgende dag met aboriginal guide. Welgeteld één krokodil gunde ons een minuut een blik op z'n rug. Bij de South Alligator River zag ik heel in de verte een streepje op de andere oever, dat bij nadere bestudering met verrekijker inderdaad een krokodil bleek te zijn. Good spotting. En we zagen ze helemaal niet bij Cahill's crossing, waar we ‘s morgens om half zeven speciaal naartoe waren gereden naar aanleiding van een verhaal op internet. Geregeld zouden de krokodillen daar kwijlend de vissen liggen op te wachten die upstream proberen te komen. Of automobilisten die zo dom zijn om bij te hoog water over te steken en vervolgens met auto en al het water in spoelen.


Lang stond Peter daarom in dubio of we op de terugweg naar Darwin toch niet de Jumping Crocodile Cruise zouden meepikken. Daarbij hangen ze een hengel met vlees hoog buitenboord, zodat een al dan niet getrainde krokodil half uit het water springt om het te bemachtigen. De verleiding was groot, maar hij heeft er toch vanaf gezien. Te veel circusattractie voor een natuurliefhebber. Gelukkig hebben we de foto's Yellow Waters nog. En YouTube.