Blue Mountains

Precies zes mensen komen we tegen als we maandag een vijf uur durende wandeltocht maken in de buurt van Lake St. Clair in Tasmanië. We denken er op deze woensdag met enige weemoed aan terug als we de Blue Mountains (op anderhalf uur rijden van Sydney) bezoeken. Het is op de bekende look-out Echo Point al gezellig druk, ondanks het vroege tijdstip van 10 uur. De schaal van de voorzieningen doet vermoeden dat het hier op hoogtijdagen krioelt van de bezoekers.

Sinds het eind van de negentiende eeuw komen hier al toeristen en niet zonder reden, constateren we. Wat een landschap! Vanaf grote hoogte kijken we een enorme, groene vallei in. Eucalyptusbomen zover het oog reikt. Aan de overkant van de vallei rijzen, net als aan onze kant, enorme geel-oranje rotswanden op, cliffs zoals de Aussies ze noemen. De vergelijking met de Grand Canyon dringt zich aan ons op.

De grootste attractie in de buurt van Echo Point zijn de Three Sisters, drie enorme rotspilaren. Als we ernaartoe lopen, blijkt pas hoe imposant ze zijn. Ze zijn te groot om van dichtbij te fotograferen. Zoals zo vaak neemt de drukte rap af als we vervolgens over de 861 treden van de Giant Stairways naar beneden lopen om aan de voet van de drie gezusters een tochtje te maken. Pas als we na een paar uur weldadige stilte ons door de Scenic Railway - een treintje over een waanzinnig steil traject - naar de bovenkant van de kliffen laten vervoeren, belanden we weer in het toeristencircus. Op elk punt dat zich daar ook maar enigszins voor leent, staan mensen selfies te nemen.

Ik blijf me verbazen over veel Aziaten die we hier tegenkomen. Ik heb sterk de indruk dat ze kort voor vertrek uitgebreid zijn gaan shoppen om in Australië goed voor de dag te komen. Ik zie dames in complete, modieuze, matchende outfits; ze dragen bijvoorbeeld niet alleen een bijzondere jurk, maar ook een jasje en hoed in de goede kleur, sjaaltjes, kettinkjes en een leren tas. Wat me vandaag ook opvalt: de schoenen van zowel de heren als de dames zien eruit alsof ze zo uit de doos komen. Vergelijk dat eens met mijn weinig flatteuze, bemodderde bergstappers.

Nu begrijp ik wel dat ze grof investeren in hun kleding, want ze staan na hun vakantie op heel veel foto's en filmpjes. Ik heb vandaag gezien dat een Chinese bijna werd geschept door een auto, omdat ze zonder te kijken de weg overstak, terwijl ze al ijs etend een selfie van zichzelf nam. Terug bij Echo Point zijn we er getuige van dat een groep van twaalf Chinese dames tot twee keer toe groepeert om al wuivend en/of zwaaiend met hun hoed naar hun filmende en fotograferende mannen te lopen. Hilarisch. Nee, dan de twee Spaanse mannen die we tegenkomen. Ze hebben woeste strepen in aardekleuren aangebracht op hun gezicht, omdat ze zich verwant voelen met de aboriginals, leggen ze ons desgevraagd uit. Ze geloven dat we uiteindelijk allemaal tot dezelfde oerstam behoren.

’s Avonds valt mijn blik op een kaart van het gebied met daarbij een overzicht van “The Best of the Blue Mountains”. Raar genoeg staan de toeristen niet in het rijtje attracties.