Ontregelend Museum of Modern and Ancient Art in Hobart

Ik hoorde een bezoekster tegen een ander zeggen (vrij vertaald): 'MONA probeert te ontregelen.' Ja, concludeerde ik, dat is wat dit museum met je doet. Het probeert je voortdurend op het verkeerde been te zetten.

Het begon al bij de entree: die is bepaald niet vooraan als je van de parkeerplaats komt. Je passeert eerst andere gebouwen en bijvoorbeeld een tennisbaan. Een geoefend speler ziet zo dat je daar snel je ballen kwijt zou zijn als je er zou gaan tennissen. Waarom dan toch een tennisbaan?

We kwamen bij een gebouw met het bordje 'receptie'  al hadden we al direct het gevoel dat je daar misschien geen kaartje kon kopen. "We want to go to the museum. Are we in the right place?" vroeg Peter. "Absolutely", antwoordde de man enthousiast. "You're almost there." Waarop hij uitlegde hoe we er wel konden komen. Fantastisch, die Australiërs. Zo positief! Hij had natuurlijk ook kunnen zeggen dat we fout zaten. 

Het museum bleek voornamelijk ondergronds te zitten. Je moest drie verdiepingen afdalen naar het beginpunt. Een van de eerste schilderijen die ik zag, leken op een Vermeer. Het waren - begreep ik - moderne studies van de techniek die Vermeer mogelijk gebruikt zou hebben. Verder kwamen we menig object tegen waarbij ik vraagtekens had. Een fraai vormgegeven corridor bijvoorbeeld naar de volgende afdeling: kunst of toch vooral corridor? Een mummy: oude kunst? Zagen Egyptenaren dat als kunst? Bijzondere fietsen met de uitnodiging om één daarvan in een volgende zaal na te tekenen: wetenschappelijk experiment of kunst?

Een ontregelend museum, vooral toen we probeerden de uitgang te vinden. " Hotel California" drong zich na enige tijd aan ons op: you can check in any time jou like, but you can never leave. 

Van bovenaf blikten we in een zaal waar Peter en ik eerder hadden gestaan. Er mocht steeds maar één bezoeker tegelijk in. Die kon door een soort corridor naar het midden lopen en kijken. Het was een van de optische illusies in MONA. Want wat zie je eigenlijk? Is er een diepte onder je en sta je dus op een soort brug? Een oude vrouw had zich niet gehouden aan het dringende advies van de suppoost om vooral niks aan te raken. Ze splashte met haar handen op het oppervlak buiten de brug - ik dacht dat het water was en Peter dacht dat daar glas zat. Maar het bleek iets van olie te zijn. Haar handen waren zwart, er zaten zwarte spatten op haar kleding en op de brug. Medewerkers van het museum snelden toe met doekjes. Ontregelend. Ook de bezoekers.